Allah İçin Olan Dostluğun Şartları

Allah için olan dostluğun şartları şunlardır: <ol> <li>Dostlar birbirlerini gerçekten Allah rızası için sevmeli, bu sevgiye hiçbir dünyevî ve uhrevî bir sebep karıştırmamalıdır.</li> <li>Dostlar, Allah rızasını arayıp gözetmekte birbirlerine yardımcı olmalıdır.</li> <li>Dostlar arasında bir ilgisizlik ve umursamazlık olmamalıdır. Birbirlerinden gördükleri sadâkat, ciddiyet ve gayrete göre tam bir yardımlaşma ve dayanışma içinde olmalıdırlar.</li> <li>Dost, dostundan Allah’ın râzı olmadığı bir şey görünce buna rızâ göstermemeli ve müsâmaha etmemelidir.</li> </ol> Bilakis yumuşaklık ve güzel öğütle arkadaşına nasihat etmelidir. Bu kişi yapılan bu nasihat sonunda eski güzel hâline döner, içinde bulunmuş olduğu bu yeni durumdan yani bid’attan vazgeçerse yine kişi samimi dostluk ve beraberliğini sürdürür. Nitekim âyet-i kerimede “Ama siz dönerseniz biz de döneriz” (İsrâ, 8) buyrularak bu duruma işâret edilmektedir. <h3>Asr-ı Saadet'ten Gerçek Bir Dostluk Hikayesi</h3> Dostluk, müştereklikten kaynaklanır. Gerçek dostluk, ayrı bedenlerin âdeta bir kalple yaşamasıdır. Dostluk, sevenin sevilende kendi husûsiyetlerini görmesinden kaynaklanır. Gerçek dostlar arasındaki muhabbet, fizikteki birleşik kaplar misâli, his ve fikirlerde aynîleşmeyi sağlar. Zîrâ gerçek dostluk, iki gönül arasındaki cereyan hattı gibidir.   İKİNİN İKİNCİSİ Rivâyet edildiği üzere birgün Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem- hastalanmıştı. Bunu duyan peygamber âşığı Ebû Bekir -radıyallâhu anh-, derhâl mübârek hâl ve hatırlarını sormak için Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in ziyâretine koştu. Ancak o Âlemler Efendisi’ni rahatsız bir hâlde görünce dayanamadı ve eve döndüğünde teessüründen yatağa düştü.   Birkaç gün sonra sıhhate kavuşan Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem-, Ebû Bekir -radıyallâhu anh-’ın da hastalandığını işitti ve ziyâretine gitti. Hazret-i Ebû Bekir’e:   “–Rasûlullâh seni ziyârete geliyor!” dediler.   O peygamber âşığı hemen yatağından fırladı; büyük bir canlılık ve târifsiz bir sürûr içinde kapıya koştu. Hastalığından kurtulmuştu. Âlemlerin Efendisi’ni kapıda karşıladı ve içeriye buyur etti. Onu böylesine sıhhat ve âfiyet içerisinde mesrûr olarak gören Rasûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem- hayretle:   “–Senin hasta olduğunu söylemişlerdi yâ Ebâ Bekr!” dedi.   Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’e aşk ve muhabbette herkesten daha ziyâde nasibdâr olan Ebû Bekir -radıyallâhu anh-, Rasûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in ziyâretinden mest olmuş bir hâlde şu mukâbelede bulundu:   “–Yâ Rasûlallâh! Dostum hasta oldu; ona teessürümden ben de hasta oldum! O âfiyet buldu, ben de âfiyet buldum!..” Ebû Bekir -radıyallâhu anh-’ın bu ve benzeri dostluk ve muhabbet tezâhürleridir ki, onu, Kur’ân-ı Kerîm’de buyrulan «ikinin ikincisi» olma şerefine nâil eylemiştir. Onun için bütün mesele, Cenâb-ı Hakk’ın râzı olduğu ve bizleri istikâmetlendirdiği gönül alâkalarını en samîmî dostluk bağlarıyla kuvvetlendirmek ve böylece ilâhî aşkın neşvesinden nasip alabilmektir. Zîrâ ancak böyle dostluklar, hakîkî mânâda muhabbet ve aşktan hisse alabilirler.

YORUMLAR

Adınız *

E-Posta Adresiniz *

Yorumunuz *